En çok kullanılan akıllı telefon işletim sistemi, geliştiriciler için olduğu kadar kullanıcılar için de dert olabiliyor.
Farklı sürümler, kısıtlanan özellikler ve satıcıların yaptığı anlaşılamaz hareketler kafa karıştırmaktan öteye gitmiyor. Çevrenizde hiç yazılım geliştirici var mı? Özellikle cep telefonları ve tabletler gibi ortamlar için kod yazan, tasarım yapan insanlardan bahsediyorum. Bu kişilere gidip Apple İOS için kod geliştirmeyi bir anlattırın. Büyük ihtimalle en büyük zorluk olarak “Objective C öğrendim” veya “retina olanlar ve olmayanlar için içeriği iki farklı boyuttan sunmak gerekiyor” gibi şeylerden bahsedildiğini duyarsınız.
Apple’ın tasmalı teknoloji atılımı kullanıcıları kısıtlarken bir standartlaştırma hareketiyle yazılımcılar ve içerik üretenler açısından da dünyayı bir o kadar yaşanabilir hale getiriyor. Yazılımcının çilesi Bir Android geliştiricisine de benzer bir soruyu sorabilirsiniz. Android’e yazılım üretmek için Java kullandığını ve birçok farklı araç kullanarak herhangi bir yere bağlı olmadan geliştirme yapabildiğini söyleyecek, hatta yönetici hakkı (root) isteyen uygulamaları bile Google’ın kendi yazılım dağıtım kanalı olan Play’e koyabildiğinden övünçle bahsedecektir.
Eğer özgür ve açık kaynak kod sevgisi benim gibilerin çok ötesinde bir tutku haline dönmüşse size biraz da haklı olarak özgürlüklerin ne kadar güzel olduğundan da bahsedecek, Apple ve benzeri üreticileri yerden yere vuracaktır. Buraya kadar sorun yok, Android mükemmel. Birçok yazılım geliştirici ve dolaylı olarak kullanıcı için sıkıntının başladığı nokta cihaz çeşitliliğinin sürekli artması. Üreticiler bile kendi modelleri arasında standardizasyon yapmak yerine birçok farklı bütçedeki kullanıcıya hitap etmek adına onlarca model üretiyor. Bu kadar model demek, birçok farklı ekran çözünürlüğü, mekanik ve dokunmatik tuş birleşimi, depolama alanı farkları, işlemci ve grafik işlemcisi farkı ve toplamda deneyim farkı olması anlamına geliyor.
Bundan dolayı hepsinde benzer bir deneyim yaşatmaya çalışma eyleminin sonucu geliştiricileri ülser etmekle kullanıcıların bir kısmını memnun edememek arasında bir yere düşüyor. Sürümler, sürümler, sürümler Android’in eğlenceli bir yanı da sürümlerden sürümlere değişen donanımsal ve yazılımlar yeteneklerin birbirini tutmaması. Özellikle Andorid’in nasıl ve neden başarılı olduğunu açıklamaya çalıştığımızda konunun yazılım olmadığını bize çok iyi anlatan ve ucuz Android cihazlarla piyasayı akıllı telefon çöplüğüne çeviren 2.x sürümünde pahalı modeller haricinde bulunmayan doğru düzgün depolama alanı birilerinin sol kulaklarının sıkça çınlamasına sebep oldu bile.
Üzerine gelen ve sadece tabletlerde bulduğumuz, bu sayfalarda da kendisini okuduğunuz Levent Pekcan’ın deyimiyle “Android 4 yükleyicisi olarak kullandığımız”3.x sürümünde yan ürün olarak gelen, cep telefonu kullanıcılarının “ama biz çok uzun süre 2.3’te kaldık” feryatları da başka bir meseleydi. Nihayet dördüncü ana sürüm numarasıyla bir şeye benzese de Android’in çözmesi gereken veya evrilip gelişerek dert olmaktan çıkartması gereken bir standartlaşma sorunu var. Elbette birçok üretici Intel’İn gevşetip sulandırdığı Ultrabook yaklaşımı gibi “genel hatlarıyla bir Android sistemi” isterken geliştiriciler Apple’ın sert kuralcılığına yakın şeylerin peşinde olacaklardır.
Bir şekilde gelinecek asgari müşterek artık hayatı daha kolay hale getirip işlemci güçlerini ve pilleri daha verimli kullanan cihazlar isteyen son kullanıcıları da memnun edebilmeli. İster istemez insanın aklı rahmetli Symbian’a gidiyor ama o bambaşka bir konu. Yine de notumu düşeyim: Evet, pili üç gün giden akıllı telefonlarımız da oldu.
Berkin Bozdoğan
tarafından verilmektedir.